[ Po łebkach ] Lipiec 2017

Krok przed siebie

i dwa w tył –

jakież śmieszne to

i głupie.

Kimże jestem by oceniać

własne błędy i przyzwyczajenia?

Dziś ambitnie chwytam celu,

rwę go i przyciągam;

jutro puszczę, oddam darmo-

nie ostatnie się ni gram.

Jakże łatwo jest się poddać,

mając złoto już o krok,

jakże łatwo jest odpuścić,

gdy po czole spływa pot.

Ile siły żąda walka,

ile krwi zapłacić mam?

Dzisiaj sięgnę po marzenia,

już nie puszczę!

Moje!

Mam! 

Przetrwać [Marzec 2017]

Zerkam przez przymknięte powieki,

Zerkam na świat, który trwa,

Trwa gdy milczę,

Trwa gdy krzyczę,

Gdy śpię,

Gdy czuwam.

Oglądam poczynania parszywej ludzkości,

Oglądam zniszczenia i zgliszcza,

Dotykam palcami strzępów nadziei,

Dotykam liści, korzeni, owoców,

Czuję świat wszystkimi zmysłami,

Czuję  odór smogu i woń tulipanów.

I dziwię się, że trwa

I dziwię się, że nie znika,

Choć burzony,

Choć deptany,

Mimo bólu,

Mimo krwi.

Delikatność piękna,

Piękno delikatności,

Brutalność brzydoty,

Brzydota brutalności.

Niszczymy, palimy, krzyczymy, burzymy,

A trwa, a rośnie, a żyje.